υποκαθέζομαι

ΜΑ

(αποθ.) (ο παθ. αόρ.) ὑποκαθέσθην

έπαθα καθίζηση («τὸ μέρος τῆς γῆς... ὑποκαθέσθη καὶ ταπεινότερον ἐγένετο», Σχολ. Θουκ.)

αρχ.

κάθομαι κάπου χωρίς να γίνομαι αντιληπτός και, κυρίως, στήνω ενέδρα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο)-* + καθέζομαι «κάθομαι»].